دوران امامت اميرالمؤمنين(عليه السلام)
دوران امامت اميرالمؤمنين(عليه السلام) دوران درخشاني براي مسلم بن عقيل(عليه السلام) به شمار مي آيد. در دوران امامت امام، جنگ هاي بزرگ و خونيني چون «جمل»، «صفين» و «نهروان» درگرفت. آن چه از حضور چشم گير مسلم بن عقيل(عليه السلام) در تاريخ ذكر شده است، مربوط به جنگ صفين مي باشد. اين جنگ در ذي الحجة سال 37 هجري روي داد و ماه ها به طول انجاميد.1
امام جنگ را در ماه محرم متوقف كرد و در شب اول ماه صفر، لشكر خود را با آرايشي جديد آماده نمود. پيش از آغاز نبرد، امام طبق سنت رسول خدا(صلّي الله عليه و آله)، ابتدا لشكر معاويه را به پيروي از حق دعوت نمودند و حجت را بر آنان تمام كرد، اما همان گونه كه پيش بيني مي كردند، سخنانشان در آنها هيچ اثري نگذاشت. در اين هنگام، امام به سوي سپاه خود برگشتند و آرايش نظامي جديد خود را در دور دوم جنگ پياده نمودند. در اين چينش نظامي، امام فرزندان برومند خود، حسن(عليه السلام) و حسين(عليه السلام)، عبدالله بن جعفر و مسلم بن عقيل(عليه السلام)، دو داماد خويش را بر فرمان دهي ميمنه(جناح راست سپاه) گمارد.2
حضور مسلم بن عقيل(عليه السلام) در اين جنگ و فرمان دهي جناح راست لشكر، آن هم دوشادوش دو امام معصوم، حسن(عليه السلام) و حسين(عليه السلام) نمايان گر شخصيت ممتاز اوست.
دوران امامت امام مجتبي(عليه السلام)
دوران امامت امام مجتبي(عليه السلام) بسيار كوتاه بود . برخي آن را دو ماه3 و برخي ديگر آن را شش ماه4 دانسته اند. اين دوران ، با صلح امام با معاويه به پايان رسيد و امام براي حفظ مصالح مسلمانان به طور رسمي از حكومت كناره گرفت و معاويه به خلافت رسيد.
مسلم(عليه السلام) در اين دوران نيز از ياران و نزديكان امام مجتبي(عليه السلام) محسوب مي شد.5
مسلم(عليه السلام) در اين دوران به دليل پيروي از امام و سكوت امام مجتبي(عليه السلام) و انزواي سياسي ايشان حركتي ننمود و سكوت اختيار كرد. ازاين رو، در فاصله سال هاي چهل تا شصت هجري؛ يعني از شهادت اميرالمؤمنين(عليه السلام) تا آستانه قيام حسيني(عليه السلام)، آگاهي زيادي از او نداريم.
پي نوشت ها:
1 . تاريخ الطبري، ج 4 ، ص 49 .
2. مناقب آل ابي طالب، ج3 ، ص197
3. احمد بن يعقوب، تاريخ اليعقوبي ، ج 2 ، ص 143 .
4. جلال الدين السيوطي، تاريخ الخلفاء ، ص 218 .
5. مناقب آل ابي طالب، ج 4 ، ص 45 .
منبع: سفير سعادت؛ ابوالفضل هادي منش
