نیمه ی ماه رمضان، خجسته سالروز میلاد امام حسن مجتبی(ع) دومین پیشوای شیعیان است. والامقامی از نسل خوبان که تجلی رحمانیت پروردگار در این دنیای فانی و آیینه ی تمام نمای صبر و بردباری در جهان هستی بود.

پانزدهم رمضان سال سوم هجرت دومین ستاره ی پرفروغ آسمان امامت و ولایت امام حسن بن علی(ع) دیده به جهان گشود و شیعیان را غرق در شادی و سرور کرد. والامقامی که پس از شهادت پدر بزرگوارش امام علی(ع) رسالت سنگین هدایت و رهبری مسلمانان را برعهده گرفت.

این امام همام نخستین فرزند امام علی(ع) و حضرت فاطمه(س) بود. نام ایشان را رسول نبی(ص) پس از شنیدن کلام وحی از طرف جبرییل، «حسن» گذاشتند. سبط، سید، زکی و مجتبی از لقب های امام دوم شیعیان است و ابومحمد کنیه وی به شمار می رود.

امام حسن(ع) در دوره ی کودکی در کنار حضرت محمد(ص) رشد و پرورش یافت و از سر چشمه ی زلال معرفت الهی سیراب شد و الفبای ایثار، گذشت، محبت و مهربانی را به خوبی آموخت. امام حسن(ع) با رحلت پیامبر(ص) و شهادت حضرت فاطمه(س) همراه همیشگی پدر و یار و یاور ایشان در راه گسترش اسلام ناب محمدی شد.

پس از شهادت حضرت علی(ع)، امام حسن(ع) پیشوایی شیعیان جهان را بر عهده گرفت. ایشان در دوره ای زندگی می کرد که خاندان بنی امیه بر تخت خلافت تکیه زده بودند و با ظلم و ستم بر مردم حکم می راندند. دومین امام شیعیان در چنین شرایطی با نظم دادن به امور گوناگون و برگزیدن والیانی برای شهرهای مختلف در مسیر عدالت و مبارزه با حکومت وقت گام برداشت. در این میان قاطعیت امام حسن(ع) در اجرای عدل، احکام و حدود اسلامی سبب شد تا دشمنان خاندان نبی(ص) به توطئه های پنهانی دست بزنند و به کارشکنی بپردازند.

معاویه که به دنبال فرصتی برای نشان دادن دشمنی خود با امام حسن(ع) بود، با مشاهده ی چنین شرایطی به کوفه رفت تا در برابر عدالتخواهی دومین پیشوای شیعیان جهان ایستادگی کند. در این میان امام حسن مجتبی(ع) با نگارش نامه ای به معاویه از او خواست تا از توطئه و خونریزی ها دست بردارد اما وی به نصیحت های ایشان توجه نکرد و به اعمال و رفتار خود ادامه داد و به تشویش اذهان عمومی پرداخت.

امام حسن(ع) به همین دلیل برای رویارویی با ستیزه جویی های معاویه اعلام جهاد کرد اما در این میان افرادی بودند که امویان موفق به فریب آنها شدند و در برابر تطمیع معاویه سر تسلیم فرود آوردند و به ایجاد نفاق در سپاه امام حسن(ع) پرداختند. به همین علت دومین پیشوای شیعیان پیشنهاد معاویه مبنی بر صلح را بنابر مصلحت مسلمانان و جلوگیری از جنگ پذیرفت.

امام حسن(ع) در پاسخ به معترضان صلح فرمود: «وای بر شما! شما نمی‏دانید که من چه کرده‏ام، سوگند به خدا پذیرش صلح من برای شیعیانم بهتر است از آنچه خورشید بر آن می‏تابد و غروب می‏کند.»

ایشان با پیشنهاد معاویه مبنی بر تسلط یافتن بر حکومت، مخالفت کرد و شرط هایی را برای وی گذاشت بنابر اینکه او موظف است در میان مردم به خدا، کتاب و سنت رسول خدا(ص) عمل کند و پس از خود فردی را به عنوان خلیفه تعیین نکند و هرگز در اندیشه ی انجام مکر و حیله علیه امام حسن(ع)، فرزندان حضرت علی(ع) و شیعیان آنها در سرزمین های اسلامی نباشد و ضرر و زیانی به هیج فرد مسلمانی نرساند.

هنگامی که معاویه برای اجرای قرار داد صلح راهی کوفه شد، در سخنان خود آنچه را که عهد کرده بود، زیر پا گذاشت و به فشار و شکنجه شیعیان ادامه داد اما امام حسن(ع) با صبر و بردباری به هدایت مردم و مبارزه با حکومت وقت پرداخت و اجازه نداد تا وی به اهداف خود دست یابد.

سرانجام امام حسن مجتبی(ع) پس از سال ها مبارزه در راه برقراری حق و حقیقت در بیست و هشتم صفر سال 50 هجری قمری به وسیله ی جعده همسرش، مسموم شد و به مقام والای شهادت رسید و پیکر مطهر ایشان در آرامگاه بقیع به خاک سپرده شد.

سالروز ولادت امام حسن مجتبی(ع) پرچمدار احسان و بخشش روز اکرام نامیده شد تا بهانه ای برای یاری رساندن به یتیمان، احیای فرهنگ با هم بودن و ریشه کنی فقر در جامعه باشد.